Zagłębiając się w świat Jaime Bundy, bohatera książki jednego z najsłynniejszych pisarzy angolskich – Pepeteli, poznajemy uroki oraz koszmary angolskiego życia w Luandzie, zwanej miastem skrajności. Podróżując wraz z młodym detektywem ulicami stolicy tego afrykańskiego kraju, widzimy nie tylko samo miasto i ludzi tam mieszkających ale też, niczym krytycy kulinarni, zgłębiamy tajniki angolskiej kuchni. Nie bez przyczyny Bunda uchodzi za miłośnika jedzenia, będącego dla niego największą świętością, którą należy właściwie celebrować – w spokoju i przy odpowiednio zastawionym stole. Co jadał Bunda – koneser whisky, czym żywi się przeciętny mieszkaniec Angoli?
Trzeba pamiętać, że ta była kolonia portugalska to kraj, właściwie nieprzerwanie od lat 50 XX wieku, targany wojnami, które wpłynęły na wygląd tradycyjnej kuchni. Angolskie kulinaria to mieszanka licznych wpływów, przede wszystkim wyrafinowanej kuchni europejskiej, do której wprowadzono produkty lokalne, powszechnie dostępne na terenie tego kraju. Nie zabraknie tam również potraw znanych i, rzec można, światowo dostępnych, takich jak fast food (hamburgery i hot-dogi) zapijany coca-colą. Lecz kuchnia ta posiada też swoje smaczki, czasem uchodzące za rarytasy, czasem zdumiewające. Cóż nietypowego możemy zjeść w luandzkiej restauracji?
Podstawą potraw kuchni angolskiej są przede wszystkim: fasola, kukurydza i maniok (również przerabiane na mąkę), bataty (czyli słodkie ziemniaki) czy dziki szpinak, podawane w różnych formach, na tysiące sposobów. „Funje” to typowa potrawa, mająca postać placka o mniej lub bardziej stałej konsystencji, do zrobienia której wykorzystuje się mąkę z kukurydzy lub manioku. Jadany jest sam lub jako dodatek do ryby albo gulaszu. Jest to kuchnia bardzo esencjonalna, w której wykorzystuje się dużo przypraw; ostry czarny pieprz, pikantnie-gorzkie curry, aromatyczny cynamon. Bardzo ważnym składnikiem jest brazylijska odmiana ostrej papryczki, zwanej „piri-piri” - podstawa słynnego ostrego sosu. Olej palmowy to kolejna gwiazda tej kuchni, który nadaje potrawom słodkawy smak. Używany jest niezwykle często, właściwie w większości potraw. Popularne są też ryby, głównie dorsze i sardynki (pozostałość upodobań kulinarnych portugalskich kolonizatorów?), grillowane na węglu drzewnym, co nadaje im charakterystyczny wędzony aromat, i podawane z cytryną, oraz „mariscos” czyli owoce morza, w skład których wchodzą m. in. barwne langusty i okrągłe kraby. „Kalulu” to pozycja numer jeden w rybnym menu tego kraju, niezwykle popularna na wybrzeżu.
Ale nie jest to kuchnia wyłącznie wegetariańska. Mięso to ważny składnik diety mieszkańca Angoli. Zamawiając „feijoadę” będziemy delektować się smakiem świńskich uszu, kiełbasy i boczku, występujących w asyście czarnej fasoli. Mimo iż jest to danie typowo brazylijskie, nie zabraknie go w kuchni angolskiej restauracji. Kura to kolejne zwierzę nieustannie goszczące na angolskich stołach, serwowane w wielu wariacjach. Podawana w formie roladek, gulaszu, czy w sosie z orzeszków ziemnych z olejem palmowym zaskoczy nawet najwybredniejsze podniebienie. Często gotowana po prostu z solą i jedzona z ryżem. Występuje jednak przede wszystkim w towarzystwie „funje”. Największą niespodzianką dla zagranicznego turysty będzie obecność w kuchni angolskiej mięsa bawolego, marynowanego godzinami w zalewie z oleju i ziół, cieszącego się tak wielką popularnością jak kurczak. Jak smakuje to zwierzę, kojarzące się nam przede wszystkim z safari?
Zapraszamy do kosztowania specjałów Angoli oraz lektury książki „Tajny agent Jaime Bunda”, która przybliży nam klimat, w jakim przeciętny Angolczyk spożywa posiłek. Bom apetit!
P.G
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz